32. Το “τσαμπουκαλεύεσθαι” ως μαθησιακή συμπεριφορά. [Μέρος ΙV, Κεφ. 32 (27/12/13)]

Μετάβαση εις τα σχόλια:
Αρχικό...
Τελικό...

32. Το “τσαμπουκαλεύεσθαι”
ως μαθησιακή συμπεριφορά.

        «Δεν μου λες, ρε “μαστοράκι”, πώς τα ευρίσκεις όλα αυτά;...:
        –Δηλαδή, τις τόσες λύσεις.»
        Το ύφος μου δεν είχε ίχνος θαυμασμού...
        «Ε, τί: «πώς τις βρίσκω»; Εσύ, πώς βρίσκεις, τις δικές σου;»
        «Αυτή, είναι απάντηση;»
        Μετά από μία μικρή παύση, είπε:
        «Νομίζω πως, την απάντηση, την έχει δώσει η κυρία καθηγήτρια...: Είπε ότι μπαίνω στη θέση του Θαλή...»
        «Σαν, πολύ, δεν ...“μεγαλοπιάνεσαι”;»
        «Δεν «“μεγαλοπιάνομαι”», γιατί είμαι ...“μικρός”, αλλά,... – συγνώμη, κιόλας που θα μιλήσω, έτσι: – “τσαμπουκαλεύομαι”...:
        Λέω, δηλαδή (μόνος μου): «–Ρε, τί είναι αυτό που, εγώ, δεν θα το βρω; –Που, θα ...το φοβηθώ»... Ή, λέω στον εαυτό μου: «Ξεκίνα ρε... Τί το κοιτάς σαν βλάκας;».
        Και, εδώ που τα λέμε, αυτά που βρήκα, δεν είναι και τίποτα σπουδαία... Εάν όμως, τα είχα φοβηθεί, θα τα κοιτούσα... «όπως κοιτάζ΄ η αγελάδα το τραίνο...» (που λες κι´ εσύ).»
        ...
        Προσεπάθησα να επαναλάβω, αυτά που είπε, εκφράζοντάς τα με όρους ...από αυτούς... (πώς να το πω;) που γίνονται κατανοητοί και από ...μη “τσαμπουκαλήδες”:
        «Εννοείς ότι: «επιχειρείς», «αναλαμβάνεις», «επιλαμβάνεσαι», κάτι τέτοιο(;)»
        «Χμμμ... Ναι, βέβαια,... αλλά, όχι, ακριβώς...:»
        Εσκέφθη και κατέληξε:
        «Χρειάζεται και κάτι άλλο: “Να μπαίνεις με αέρα”, «να παίρνεις τον καβγά απάνω σου» – όπως έλεγε και ένας μπάρμπας μου... Χμμμ... Αυτός, πήρε ...μεγάλο καβγά «απάνω του» και, τώρα, είναι στα θυμαράκια...»
        Τον εκοίταξα με αυστηρότητα και κάποια ανησυχία.
        «Αλλά, δεν εννοώ, τέτοιο, καβγά», μου διευκρίνισε: «Εννοώ, αυτό που λέμε: «Άστο επάνω μου»: Αλλά,... να το λέμε και να το εννοούμε...»
        ...
        Συλλογίστηκα ότι, αυτή την “ιδέα”, της “ανάληψης του καβγά”, ο μικρός, την είχε διδαχθεί εις ...αυτήν την ζωή, τώρα, που ζει εις τον κόσμο των πραγμάτων, και όχι εις κάποιαν άλλη ζωή... τότε που η ψυχή του ζούσε εις τον κόσμο των ιδεών... Εις τον παρόντα κόσμο,... είναι που... όταν η «γνώση» είναι «κοντά στο νου» του, την προσλαμβάνει...
        Δεν μπόρεσα δε να μην ενθυμηθώ τα επεισόδια που περιγράφω εις τα κεφάλαια υπό τους τίτλους: «24. Κοντά στο νου κι΄ η γνώση.» και «25. Ο παις του Μένωνος και το παιδί του μαγαζιού»...
        Ο “μικρός” εύρε την λύση, αφού προέτρεψε τον εαυτό του:
        «Ξεκίνα ρε... Τί το κοιτάς σαν βλάκας;»
        Αισθάνθηκα δε ότι, αυτό, σχετίζεται στενά με την άποψη που, συχνά, διατυπώνω, ότι, δηλαδή, το βλακεύειν είναι συνειδητή επιλογή των δειλών... και διηγήθηκα την στιχομυθία εις τον συνάδελφό μου ως συνέχεια της άποψης που το είχα διατυπώσει: Ότι, δηλαδή, πολλοί από εκείνους που μελετούν τις ενέργειες του Θαλού, θα είχαν εύρει καλλίτερες λύσεις εάν εξέταζαν το πρόβλημα ως εάν ήτο “δικό” τους...

Συνεχίζεται, εδώ...