Αντί προλόγου, ο λόγος.

Εάν ο προ/λόγος είναι λόγος και, αν προ παντός λόγου απαιτείται ένας προ/λόγος... αυτό δεν σταματάει (δηλαδή, δεν αρχίζει) ποτέ...

Ο συνειδητός λόγος σύνταξης αυτού του βιβλίου (και ας μου επιτραπεί το πρώτο πρόσωπο) είναι:

«Η υπεράσπιση της νοημοσύνης, (τουλάχιστον) της εμής και της αληθεπωνυμίας μου...»

Όλα τα άλλα είναι “σύνδρομα” ή, “συνδρομές”.

Αλεξίνοος.

...

Παρά την άποψή μου περί των προ/λόγων, δεν μπορώ, βεβαίως, να αδιαφορήσω δι΄ όλους εκείνους που θέλουν να γνωρίζουν, εκ των προτέρων, τι “περίπου” είναι αυτό εις το οποίο καλούνται να αφιερώσουν τον χρόνο τους...:

Κατ΄ αρχάς, ας εξηγήσω ότι η υπεράσπιση της νοημοσύνης συνίσταται εις την απόκρουση ισχυρισμών οι οποίοι, εάν γίνουν αποδεκτοί, την (παρά)βλάπτουν. Πιο συγκεκριμένα:

Όποιος πιστεύσει ότι ο μόνος τρόπος μετρήσεως του ύψους της Πυραμίδος του Χέοπος είναι αυτός που, δήθεν, εφήρμοσε ο Θαλής, ήτοι, συγκρίνοντας την σκιά της προς την δική του, όταν ήταν ίση προς το ... “μπόϊ” του (κτλ), αυτός, θα υιοθετήσει ένα τρόπο σκέψης, ανασταλτικό της νοήσεως, διά της χρήσεως της οποίας, η μέτρηση, επιτυγχάνεται ανά πάσα ώρα πάσης ημέρας... ή/και νυκτός.

Η απόρριψη του εν λόγω ισχυρισμού γίνεται δι΄ αφηγήσεως η οποία όμως, δεν περιέχει ψευδή ή, φανταστικά στοιχεία. Φανταστική, είναι η αναδιάταξή τους χάριν απλοποιήσεως, καθόσον, η πραγματική διαπλοκή τους, είναι ...ακαταλήπτως σύνθετη.

Πρόκειται, λοιπόν, περί της ιστορίας ενός ξυλουργού, ο οποίος όταν έμαθε αυτό που πιστεύεται περί του τρόπου υπολογισμού τού ύψους της Πυραμίδος του Χέοπος από τον Θαλή, αυτός, δεν το επίστευσε (βλέπε 2ον μέρος του βιβλίου). Και, βάλθηκε να αποδείξει ότι, παρά τα διαδιδόμενα, ο Θαλής, μπορούσε να επιτύχει τον υπολογισμό... όποτε του άρεσε...

Οι λύσεις που εύρε (τη βοηθεία του βοηθού του) υπερβαίνουν την ...δωδεκάδα (εις τα περιεχόμενα εντοπίζονται διότι, τα σχετικά κεφάλαια, έχουν την λέξη «λύσις».)

Ο τρόπος διά του οποίου το επέτυχε, αναδεικνύει και καθιστά αναγκαία μία (αυστηρή) κριτική των γνώσεων των συνήθων μαθηματικών (π.χ., των σχολικών) και, κυρίως, της συμπεριφοράς των, ήτοι, της αμελείας (αν όχι της αδυναμίας) χρήσεως των γνώσεων που – οπωσδήποτε – έχουν, καθόσον, δια τον υπολογισμό του ύψους της πυραμίδος, απαιτούνται ελάχιστες.

Επίσης (το και σπουδαιότερο) η εν λόγω επιτυχία, καθιστά φανερή την εξαιρετική δυνατότητα που έχουν οι, αληθεπώνυμοι, μάστορες (ξυλουργοί, σιδεράδες κτλ) εις το να επιλύουν γεωμετρικά προβλήματα – εάν διαθέτουν τις στοιχειώδεις γνώσεις. Αυτός ούτος ο Θαλής, εις την αφήγηση, θεωρείται, ως ...“μάστορας” πράγμα που, άλλωστε, προκύπτει και από τα βιογραφικά του στοιχεία. Και, πράγματι, εάν δεν ήταν μάστορας (να ξέρει να “παίρνει” “αλφαδιές” και “περασιές” κτλ) ουδέποτε θα είχε επιτύχει τον υπολογισμό του ύψους της πυραμίδος. Εννοείται, βεβαίως ότι, δεν θα είχε επιτύχει και αν δεν εγνώριζε γεωμετρία. Αυτή, η απλή αλήθεια, διά καταλλήλου επεξεργασίας εισάγει εις την κυριοτέρα, ίσως, ιδέα του βιβλίου:

Ότι οι τεχνικές εργασίες, απαιτούν μία μαθηματικοποίηση την οποία μπορούν και πρέπει να προσφέρουν οι μαθηματικοί (πολλαχού του βιβλίου και ιδιαιτέρως εις το κεφάλαιο υπό τον τίτλο: «Βέλτιον οψιμαθή καλείσθαι ή, αμαθή», του 4ου μέρους). Οι τεχνίτες, εξ άλλου, προσφέρουν ένα παράδειγμα – παράδειγμα προς μίμησιν: Ότι, αναλαμβάνουν. Αναλαμβάνουν αυτά που τους αναθέτουν. Η ανάληψη απαιτεί την επίλυση προβλημάτων (έστω και αν δεν διαθέτουν τα επιστημονικά εφόδια διά να το πράξουν).

Αυτή, η εξοικείωση με τις αναλήψεις θα κάμει τον ξυλουργό της αφήγησης να επιλύσει το εν λόγω πρόβλημα...(της εύρεσης του ύψους της πυραμίδος). Ο ίδιος θα δηλώσει σε μία προσωπική συζήτηση με ένα συνάδελφό του: «Καλά θα έκαμαν, όλοι αυτοί, οι “συγγραφείς”, αντί να προσπαθούν να βρουν τι έκαμε ο Θαλής, να κοιτούσαν το τι θα έκαμαν, αυτοί, στη θέση του... Οι περισσότεροι από δαύτους, γνωρίζουν κάποια γραμματάκια...» Αυτοί οι συγγραφείς, κάποτε, ήσαν μαθητές. Και οι τωρινοί μαθητές κάποτε, ίσως, θα γίνουν συγγραφείς... Όμως, η παιδεία εις την οποία μετέχουν αντιλαμβάνεται ή/και προβάλει τα μαθηματικά θεωρήματα (κτλ) ως τετελεσμένα ιστορικά γεγονότα. Όχι ως αποτελέσματα μίας προσπάθειας επίλυσης προβλημάτων τα οποία εάν ετίθεντο ενώπιον των παιδιών ίσως να ανακαλύπταμε ότι οι “Θαλήδες” κοι οι “Πυθαγόρες” (κτλ) δεν ...“μας τελείωσαν”.

 

*  *  *

Σε πρώτο πρόσωπο...:

Όταν, ένας φίλος μου, φιλόλογος, ανέγνωσε τις πρώτες σελίδες αυτού του αφηγήματος, μου είπε:

«Όταν γράφεις, προσπάθησε να αποφύγεις το “πρώτο πρόσωπο”.»

–Ίσως να έχει δίκαιο. Αλλ΄, εγώ δεν γνωρίζω πώς να συντάξω, σε άλλο πρόσωπο, τα μέρη της αφηγήσεως που αφορούν μία προσωπική ιστορία...

        

Συνεχίζεται, εδώ...